|
|
|
|
|
|
De dienstverlening van ClaraThuis blijft beschikbaar, ondanks de corona-crisis. Juist in deze tijd kan extra tijd, aandacht en ondersteuning door vrijwilligers een belangrijk verschil maken.
Natuurlijk worden bij inzetten de richtlijnen van het RIVM gevolgd. Voor vrijwilligers in de zorg gelden in principe dezelfde maatregelen als voor de beroepszorg.
Ook intramuraal kunnen we inzetten. Tevens hebben we activiteiten ondernomen om een speciaal team van vrijwilligers te vormen die kunnen worden ingezet in geval van cliënten met corona-besmetting. Meldt u zich met vragen bij de coördinator: 06-234 966 84.
|
|
|
|
Uit de praktijk: door de vrijwilliger
|
|
|
Via de thuiszorgorganisatie komt een hulpvraag binnen voor meneer K. Deze wordt doorgespeeld aan de coördinator van ClaraThuis. Zij gaat er heen voor een kennismakings- en informatie gesprek. De schoonzoon is daarbij aanwezig. Hij is, samen met zijn vrouw, de eerstverantwoordelijke voor meneer. De familie is zeer betrokken, maar de zorg, die steeds meer tijd en energie kost, wordt voor hen erg zwaar. Hulp zou zeer welkom zijn.
Een paar dagdelen in de week zou voor hen een uitkomst zijn. In overleg wordt besloten om woensdag- en vrijdagmiddag aanwezig te zijn bij meneer. Zo kunnen we samen met de thuiszorg en de familie een oogje in het zeil houden en ingaan op wat op dat moment gewenst is.
|
|
Meneer woont sinds negen jaar in een aanleunwoning. Hij is 91 jaar oud en weduwnaar. Zijn kinderen wonen in de buurt en al vele jaren ondersteunen zij hun vader.
Meneer is heel vriendelijk maar met momenten verward. Het kortetermijngeheugen is slecht. Hij loopt nog met zijn rollator als ik er voor de eerste keer kom.
Al gauw wordt de rollator echter niet meer gebruikt en ‘hangt’ hij alleen maar in zijn stoel. Hij slaapt veel. Alles doet hem pijn, zegt hij.
|
|
|
|
|
|
|
|
Foto: Astrid Wiessner – Hoog
|
|
Fotowedstrijd
De fotowedstrijd is op donderdag 30 april geëindigd. Op een heel andere manier dan verwacht want we hoopten natuurlijk door te gaan met een geweldige tentoonstelling in het Stadskantoor in mei. Dat kan nu helaas niet. Maar we hopen de tentoonstelling door te schuiven en te houden zodra dit mogelijk is. We zullen u informeren, houdt daarvoor in ieder geval onze website en Facebook in de gaten!
|
Met vriendelijke groeten namens de fotowedstrijd-commissie,
Ruth Elenbaas
|
|
|
|
Tussen wat wordt gezegd en niet bedoeld
en wat wordt bedoeld en niet gezegd
gaat de meeste liefde verloren
|
|
|
|
Bestuurswisseling bij de Stichting Het Clarahofje
|
|
|
Het Clarahofje? Dat is de zorgzame inzet!
‘Zou je voorzitter willen worden van het bestuur van Stichting Het Clarahofje?’ Toen de vraag kwam, zwichtte ik bijna onmiddellijk. Het Clarahofje. De plaats waar mijn vader in 2017 en mijn moeder in 2018 overleed. De plaats die ik, vanuit mijn werk als predikant, goed ken, maar die ik nog zoveel meer heb leren waarderen in de tijd dat wij er als familie volop bij betrokken waren. Laat ik maar eerlijk zijn: bij mijn ‘ja’ zag ik vooral het hospice voor me.
|
En dat terwijl ‘ClaraThuis’ me al wel bekend was. Zelfs had ik het af en toe al wel eens genoemd tegenover mensen die zich gedachten maken over de laatste levensfase. ‘Tegenwoordig is er toch ook ClaraThuis?’ In mijn werk kom ik vaak genoeg de wens van mensen tegen om thuis te overlijden. De wens van naasten om dat mogelijk te maken, maar tegelijkertijd de zorg en de druk die dat met zich meebrengt. Ik vind het geweldig dat ClaraThuis een groep vrijwilligers heeft die beschikbaar is om mensen thuis te begeleiden als het levenseinde zich aandient. Inmiddels ken ik diverse praktijkverhalen.
|
|
Hoe de hulp de ene keer gericht is op praktische ondersteuning, de andere keer op praten. Hoe een echtgenote ruimte krijgt om wat boodschappen te doen en even elders een praatje te maken, doordat zij weet dat haar man in goede handen is bij een vrijwilliger van ClaraThuis. Hoe de eenzaamheid doorbroken wordt, doordat er juist in het laatste staartje van het leven opeens iemand bij je is die volop luistert.
|
|
Stichting Het Clarahofje biedt meer dan een plaats. Het is vooral de zorgzame inzet van vrijwilligers voor mensen in een zeer kwetsbare fase van hun leven die geboden wordt. ClaraThuis ondersteunt diegenen die afscheid moeten nemen van het leven en hun naasten en doet dat in de eigen woonomgeving. Ik vind het mooi om te zien hoe vrijwilligers rond het moment van sterven hun ondersteuning geven, zodat er voor de betrokkenen zoveel mogelijk ruimte is om toe te komen aan wat er nog werkelijk toe doet. Als voorzitter ben ik trots op de medewerkers en alle vrijwilligers die deze zorg willen bieden!
|
|
|
|
Tijdens de voorbereidingen van deze nieuwsbrief overleed
Theo Schouwenaar, sinds 2005 penningmeester bij Stichting Het Clarahofje.
In de volgende nieuwsbrief zullen we hier bij stil staan.
|
|
|
Boekbespreking: Slotcouplet
|
Ervaringen van een longarts (Sander de Hosson, uitg. Arbeiderspers, 2018)
|
|
|
|
De keus voor dit boek was snel gemaakt. Op het VPTZ-congres had ik een lezing van De Hosson gehoord. Hoe hij vertelde over aandacht voor de stervende patiënt en diens naasten, sprak me aan. Dus werd ik nieuwsgierig naar zijn boek ‘Slotcouplet’.
In 54 hoofdstukken deelt dokter De Hosson zijn praktijkervaringen. Hij heeft twee doelen voor ogen: het belang aantonen van streven naar kwaliteit van leven in de laatste levensfase én laten zien hoe het voor zorgverleners is om te maken te krijgen met ongeneeslijk zieken.
|
Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten, maar altijd troost bieden.
|
Een stervend mens heeft menswaardige zorg en een veilige omgeving nodig. Als zorgverlener is het de kunst om je niet door regels laten leiden, maar te vragen wat nu nog echt belangrijk is. Geen afvinklijstjes of statistieken. Ondersteuning bieden, een houding van empathie, gericht op waardigheid. Wie bepaalt wat kwaliteit van leven en sterven is? Uiteindelijk kiest patiënt zelf de weg.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
